Historia Trasy do wilanowa
Tramwaj do Wilanowa 1937
Z powodu włączenia do Warszawy Sielc, Czerniakowa i Siekierek w kwietniu 1915 roku, jej obszar znacznie się powiększył. Wraz z tym wydarzeniem uruchomiono trasę tramwajową przez Powiśle, wzdłuż ulic Dobrej, Ludnej i Książęcej. Była to pierwsza trasa, która objęła zasięgiem tereny robotniczo-przemysłowe znajdujące się poniżej skarpy. 19 listopada 1921 roku uruchomiono trasę tramwajową biegnącą od ulicy Ludnej do Wójtówki. Linia o numerze 2 z pl. Muranowskiego obsługiwała trasę i zapewniała 12-minutową częstotliwość. 24 grudnia 1921 roku trasę przedłużono do placu Bernardyńskiego.
W latach 1921-1923 powstały dwa nowe osiedla mieszkaniowe za Czerniakowem: cywilne „Miasto-Ogród Czerniaków” oraz wojskowa „Sadyba Oficerska”. 18 grudnia 1927 roku przedłużono trasę tramwajową wzdłuż ulicy Powsińskiej aż do krańca Czerniakowa – Miasto-Ogród. Linia 2 została skrócona do Wójtówki, a początkowo linia 2A kursowała na nowym odcinku. W 1932 roku przedłużono linię 2 do Miasta-Ogrodu Czerniaków.
11 kwietnia 1937 roku trasa tramwajowa została wydłużona o około 700 metrów do nowego krańca Sadyba. Niecały miesiąc później, 15 maja 1937 roku, podmiejska linia W dotarła do Wilanowa. Początkowo kursowała na trasie Sadyba-Wilanów, ale po zakończeniu budowy drugiego toru na ulicach Czerniakowskiej i Powsińskiej, linia W została wydłużona do placu Starynkiewicza od 1 sierpnia 1937 roku.
W wyniku zniszczeń wojennych, 8 września 1939 ruch tramwajowy w Warszawie został wstrzymany. Trasa wzdłuż Czerniakowskiej została uruchomiona ponownie dopiero 17 marca 1940 roku. Wówczas linia 2 docierała tylko do placu Trzech Krzyży, a od 4 kwietnia 1940 roku do placu Bernardyńskiego.
Tramwaje powróciły do Wilanowa 21 lipca 1940 roku, jako linia W z placu Bernardyńskiego, a następnie jako wydłużone kursy linii nr 2 oznaczane jako 2W. 1 czerwca 1941 roku linia 2 została wchłonięta przez linię 16, co umożliwiło dojazd do ścisłego centrum oraz na Ulrychów. Linia 2W stała się wariantem linii 16, oznaczanym jako 16E, a później jako 16B.
Tramwaje ponownie przestały kursować w dniu wybuchu Powstania Warszawskiego.
Lata wojenne 1939-1945
Lata powojenne od 1948
W 1948 roku, po wojnie, trasa tramwajowa do Wilanowa nie została przywrócona i ostatecznie została zlikwidowana. Jednak już
w listopadzie 1952 roku, Stołeczna Rada Narodowa podjęła decyzję
o budowie nowej trasy tramwajowej, ponieważ kolejka wilanowska PKP nie pokrywała potrzeb mieszkańców Dolnego Mokotowa, w związku
z czym podjęto decyzję o jej stopniowym wygaszaniu.
Po decyzji Stołecznej Rady Narodowej o ponownym otwarciu linii do Wilanowa uznano, że trasa miała rozpoczynać się z okolic placu Unii Lubelskiej i przebiegać wzdłuż planowanej ulicy Spacerowej, dawnej ulicy Nowoparkowej (obecnie Gagarina), ulicy Czerniakowskiej, ulicy Powsińskiej i ulicy Wiertniczej. Budowa ruszyła w 1956 roku i została podzielona na dwa etapy: pierwszy prowadzący do placu Bernardyńskiego, a drugi do Wilanowa. W trakcie budowy pojawiły się problemy, takie jak konieczność przeniesienia baraków magazynowo biurowych przedsiębiorstwa budującego osiedle Sielce, rozebranie budynku mieszkalnego przy ulicy Czerniakowskiej 113 bez możliwości przeniesienia jego mieszkańców oraz przeniesienie gazociągu i linii telefonicznych.
Nowy tramwaj do Wilanowa budowa
Tramwaj do Wilanowa od 1957
Nowa trasa tramwajowa do Wilanowa o długości 8,4 km i 17 przystankach została otwarta 20 lipca 1957 roku. Pierwszy tramwaj, skład N+ND o numerach tab. 800+1731 na linii 33, pojawił się o godzinie 15:00. Trasa ta była obsługiwana przez linie 16, 33 i 33bis. Od 1967 roku na trasie wilanowskiej kursowały tylko tramwaje linii 2, 14 i 36. Jednakże od 1968 roku władze miejskie uznawały tramwaje za przestarzały środek transportu i stopniowo ograniczały sieć tramwajową, w tym także trasę wilanowską. Odcinek wzdłuż ulic Powsińskiej i Wiertniczej został zlikwidowany 16 września 1973 roku, a 11 listopada 1973 roku zaprzestano użytkowania pozostałej części trasy. Mimo że nowoczesna trasa została zbudowana z wydzielonym torowiskiem, przestała działać już po 16 latach. W latach 70. XX wieku, władze stolicy uznawały tramwaje za przeżytek i pod pretekstem budowy Wisłostrady likwidowały trasy tramwajowe, w tym także w Dolnym Mokotowie. Zamiast tego, rozbudowano sieć drogową i wprowadzono autobusy. Na Siekierkach planowano budowę Warszawskiego Zgrupowania Naukowego, które miało być obsługiwane przez metro.